Un poema de Celso Emilio

Cuando pienso en Galicia casi automáticamente se me pone el acento galego. Hoy recuerdo a los irmaus do camiño e a terra meiga galega.



UNHA VEZ

Unha vez houbo un home
que nunca dixo, meu.
Petou nas portas do mundo,
chamou no meu corazón.
Falaba con palabras
que semellaban pombas.
As cousas á súa beira
púñanse brancas.
Nascíalle nos ollos un abrente
coma un río de luz,
ou coma un mar lonxano de gueivotas.
Un bálsamo de amor
tiña aquil home
pra ista miña dor
sin nome.

Celso Emilio Ferreiro, Longa noite de pedra.

http://www.galicia360.com/